ما همیشه فکر می‌کنیم خودمان را خوب می‌شناسیم تا وقتی که یک نفر پیدا شود و بخواهد ما را بشناسد. یکی از ویژگی‌هایی که همیشه

اوقاتی پیش می‌آید که آدم به آن‌چه زمانی بدان ناباور بود ایمان می‌آورد. اخیراً ایمان آورده‌ام زندگی سراسر جدال است. با درجه‌بندی‌های مختلف. گاهی این

«ما بیشتر در تخیل رنج می‌بریم تا واقعیت.» این صحبت از سنکا، چند روزی است که فکر مرا مشغول کرده. این جمله به همراه یادداشتی

مرا می‌شناسی. بیشتر از خودم. من هم تو را می‌شناسم. ولی به اندازهٔ خودت. هیچ آسان نبود. خودت می‌دانی برای اینکه دردی را که کشیدی